Οι ανησυχίες του γονιού… και τα «θέλω» για το παιδί του!!!

Του Παύλου Ανδριά

Ζώντας σε μια κοινωνία που ο ιστός της συνέπειας καθημερινότητας φθείρεται, ο γονιός καλείται κάτω από αντίξοες συνθήκες και με το κράτος απών, να μεγαλώσει το παιδί του…

Πρώτος αυτός να του δώσει τα εφόδια εκείνα που με το πέρασμα του χρόνου θα το βοηθήσουν να σταθεί στα πόδια του και να ενταχθεί αργότερα στην σχολική κοινότητα, στο πρώτο κοινωνικό σύνολο.

Το μαθαίνει να σέβεται, να είναι δεκτικό σε κάθε μορφή διδασκαλίας και ζυμώνοντας το χαρακτήρα του με τη βοήθεια του παιδαγωγού, μαζί το συνοδεύουν ώστε να κάνει τα πρώτα του βήματα, να γράψει και να εκφράσει τα συναισθήματά του, τις γνώσεις του, τις σκέψεις του…

Και εκεί είναι που αρχίζει να τον ζώνουν τα φίδια, με τα πως και τα γιατί, με όλες εκείνες τις ανησυχίες που έχει κάθε γονιός όταν το παιδί φεύγει από την πλήρη εποπτεία του, αλλά και όταν γίνετε αποδέκτης όλων εκείνων των μηνυμάτων που συλλέγει!

Αρχίζει λοιπόν και κάνει το σταυρό του όπου βρεθεί και όπου σταθεί, παρακαλώντας την Παναγία… να βοηθήσει το παιδί του να μην πέσει σε κανά δάσκαλο ή δασκάλα που μετατρέπει την τάξη διδασκαλίας σε αίθουσα δικαστηρίου ή αγωνιστικό χώρου με ηχητικά εφέ,  για να επιβάλει την ηρεμία, που δεν θέτει σε εφαρμογή παλιομοδίτικες τιμωρίες για να τρομάξει τους μαθητές, που δεν φορτώνουν τις τσάντες των παιδιών με βιβλία, σα να είναι γαϊδούρια. 

Που εύχεται να σταθεί τυχερό και να πέσει στα χέρια του εκπαιδευτικού που αγαπά τη δουλεία του, που έχει ως κύριο μέλημά του την άριστη μελέτη και την σωστή παιδαγωγική υφή της δουλείας του, που βλέπει το μαθητή ως εργαλείο και όχι σαν μια παρουσία…

Ανησυχεί για το παιδί του και κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει γι’ αυτό, μιας και γύρω μας επικρατεί το δόγμα της σχετικότητας, της φοβίας και η στοχοποίηση αν υψώσει τον τόνο της φωνής του απέναντι στο σύστημα.

Τα κακώς κείμενα που όσο περνούν τα χρόνια γίνονται όλο και πιο περίπλοκα με το φαινόμενο του εκφοβισμού πλέον να είναι στην ημερήσια διάταξη… αλλά κανείς μέσα από το χώρο των σχολείων να δέχεται ότι υπάρχει στο δικό τους, με τα «θύματα» και τους «θύτες» να συνεχίζουν να παίζουν τους άχαρους ρόλους, μιας και οι δύο είναι «ΘΥΜΑΤΑ»…

Και εδώ είναι που επιβάλλεται όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να διδάξουμε τα παιδιά μας ότι δεν είναι μαγκιά να κοροϊδεύουμε τους άλλους, δεν είναι σωστό να τους χτυπάμε, να τους απειλούμε ότι θα τους φάμε το φαγητό ή ότι είναι εξυπνάδα να αποκαλούμε ανάπηρο κάποιον που δεν μπορεί να ακολουθήσει μια επιθυμία ή να εκτελέσει ένα πρόσταγμά μας!

Μαγκιά είναι ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ και αυτός πρέπει να απασχολεί τους πάντες όταν θέλουν να έχουν υγιή παιδιά, αυριανούς άξιους και ικανούς πολίτες που θα πάνε μπροστά τούτο τον τόπο…

Η γνώση φέρνει τον πλούτο και ο σεβασμός το κύρος.